
Vandaag de 4e wedstrijd van het seizoen tegen AVC Heracles. Een ploeg die net als wij 1x had gewonnen en 2x had verloren.
Heracles begon goed en Hector werd op alle fronten afgetroefd door de Almeloers. De duels werden niet goed aangegaan, communicatie was er niet waardoor er fouten gemaakt werden. De 0-1 en 0-2 kwamen dan ook voort uit fouten.
Je kon zien dat de jongens hier duidelijk van geschrokken waren. Alleen, hoe moesten de goals gemaakt worden want het spel bleef steken op het middenveld.
Via een prachtige vrije trap van Luuk kwamen we toch op 1-2. Dit gaf de jongens energie.
De buitenspelers kregen vleugels en Hector werd sterker en sterker. Via een corner kwam de bal in de kluts bij Luuk die de verdiende 2-2 maakte!
In de rust werd er afgesproken te blijven voetballen waarbij ook werd gezegd dat er in de 2e helft vast en zeker kansen zouden komen en dat de trainers/leiders er alle hoop in hadden dat we deze wedstrijd winnend af zouden sluiten!
De tweede helft ging het spel op en neer. Echte mega kansen kregen we niet en als we een kans hadden waren dat slecht ingeschoten ballen.
Maar wat werd gehoopt gebeurde toch in de 2e helft! De bal kwam bij Mustafa: die twijfelde niet en schoot snoeihard de 3-2 binnen!
Wat een ontlading! Alle spelers vierden de goal met elkaar alsof we de Champions League hadden gewonnen.
In de dying seconds scoorde Mustafa (alias Moes) ook nog de 4-2 binnen.
Wat een pot, wat een uitslag. Op pure wilskracht winnen.
Trots overheerst bij de trainers en leiders.