Hector, een club waar muziek in zit.

Hij zit in zijn stoel voor het raam. Zijn vaste stekkie als hij thuis is. En hij is veel thuis tegenwoordig. Want als lid van de risicogroep Corona wordt hij geacht om de komende weken zoveel mogelijk thuis te blijven. Om zo min mogelijk bezoek te ontvangen. En om zeker niet naar openbare gelegenheden te gaan.
Dus ook niet naar de kantine van zijn voetbalclub. Een club waar hij al bijna zijn leven lang lid van is. Hij heeft zo ongeveer groen wit bloed.
Een kantine waar hij af en toe door de week maar altijd op zaterdag te vinden is, en niet alleen om een biertje te drinken. Nee, hij komt in de eerste plaats om te kijken naar de verrichtingen van zijn kleinzoon, die bij Hector traint en voetbalt. Vol trots staat hij dan langs de lijn en hoopt dat zijn kleinzoon het later net zo ver zal schoppen als hij: voetballen in het eerste van Hector.
Na de wedstrijd loopt hij naar de kantine, gaat op zijn vaste stekkie aan de bar zitten, drinkt zijn pilsje en praat met iedereen. Want iedereen kent hem, hij is een echte groen witter.
Maar voorlopig is er geen voetbal meer. Geen training, geen wedstrijden. Geen kleinzoon die voetbalt.
Nu zit hij op zaterdag in zijn stoel en kijkt naar de drukte op straat. Nou ja drukte, dat is ook al een stuk minder geworden.

Als hij zijn stoel omdraait kan hij naar zijn TV kijken. Maar die TV laat ook al geen voetbal meer zien. Hooguit herhalingen van wedstrijden waarvan hij de uitslagen uit zijn hoofd kent.
Hij wordt er eigenlijk wel een beetje mistroostig van. En het duurt nog zo lang…..

Toch zijn er momenten dat hij opfleurt. Zoals die morgen dat hij in de krant leest dat er in Diepenheim een zingende postbode is, een postbode die wel een jaar of 20 jaar bij Hector heeft gevoetbald. Een mooi verhaal over een vrolijke vent en nog mooier: het is een greun witt’n! Ook al zingt hij in Diepenheim….

En als over de hele wereld het lied “You’ll never walk alone” wordt gedraaid, staat zijn radio op de vaste zender Radio Oost. En daar wordt een Twentse vertaling van dit prachtige lied gedraaid: “Wie kunt ‘t nit alleen”. De stem van de zanger herkent hij direct: een Goorse bakkerszoon met Hector roots; ook een echte greun witt’n.

En dan breekt er een glimlach door op het de laatste tijd wat trieste gezicht. Hij realiseert zich hoe belangrijk muziek is in deze moeilijke tijd. Loopt naar de radio en zet deze wat harder. De TV kan voorlopig wel uit.
Hij zet een kopje koffie, nestelt zich weer in zijn stoel en denkt: er is dan voorlopig geen voetbal bij Hector, maar het is en blijft een club waar muziek in zit!

RdL

 

Noot van de redactie:

Voor diegenen die het artikel in Tubantia over Jesper Dijkstra nog eens willen lezen:
https://www.tubantia.nl/hof-van-twente/somber-of-verveeld-de-zingende-postbode-uit-goor-schiet-te-hulp~a47f0a1a/

En via onderstaande link kan het lied van Paul Schabbink beluisterd worden:

https://rtvoost.nl/nieuws/327784/Meezingen-maar-dit-is-You-ll-Never-Walk-Alone-in-het-Nedersaksisch

 

Wie Kunt ’t Nit Alleen’

Woar aj ok loopt, in de stad, deur ut dorp, op ut land.

Bienoa leug zonder leu en onwark’lijk stil.

Woar geet ’t hen, is de vroag, die’w nit beantwoorden kunt.

Wie kunt alleen loaten zeen da’w noabers bunt….

Al veul ie oe raar, blief goan veur mekaar.

Ook al is de afstand groot…

Blief goan, blief goa-hoa-hoa-hoa-hoan.

En sprek oet oe hart.

Want wie kunt ut nit allee-hee-heen.

Wie kunt ut nit alleen.

Blief stoan, Blief stao-hoa-hoa-hoa-hoan.

En help doar woaj kunt.

Want wie kunt ut nit allee-hee-heen.

Wie kunt ut nit alleen.